czarna spódniczka

Kupiłam Ami czarną spódniczkę bo już na Święta brakowało mi takiej w naszej garderobie.

Co prawda jedną tiulowa uszyłam nawet - sama, ale trochę przy długa jest jeszcze i czeka na swój czas.

Ta się trafiła więc bez chwili zastanowienia zabrałam ją ze sobą do domu.

Przez pierwszych kilka dni obecności w naszym domu ta oto spódnica nie opuszczała Amy na chwilę.

 Wstawała rano i wkładała ją od razu na piżamę.

Teoretycznie z rana powinna ją mieć na sobie bo przecież spać kładła się....... no jakby inaczej jak nie w spódnicy.

 Uwierzcie mi na słowo, że czasami jej strój powalał doborem ubrań i nonszalancją.

 Raz mnie to śmieszyło, raz nawet denerwowało, bo taka ilość warstw .... na pewno była niewygodna.

Ale co zrobi...........trzeba było to przetrwać.

Nawet po kilku dniach gdy nie chodziła już w niej na okrągło, jak tylko usłyszała jakąś muzykę od razu biegła.

Biegła.

 Po co.....

 No jak to, po czarną spódnicę. 

I wciągała ją na to co miał na sobie.

Spodenki na to spódnica co to takiego skoro na dresach też ładnie się układała. 

"Przecież tak fajnie się kręci."

Dziś mamy stylizację z naszą bohaterką w roli głównej.